Geduld is een schone zaak. Dat wordt er gezegd en meestal klopt dat ook wel. Als je geduldig afwacht dan volgt meestal de beloning. Geduld is ook een woord dat tijdloos is. Maar hoeveel geduld moet je hebben? Het afwachten zonder te weten wanneer het over is, is een lastige zaak. We bevinden ons in de tweede golf van de coronacrisis en het lijkt alsmaar langer te duren. De gevolgen zijn overal merkbaar. Voor een simpel dagje op stap moeten er veel voorzorgsmaatregelen genomen worden. De boodschap van de regering is duidelijk: blijf en werk zoveel mogelijk thuis en gebruik het OV alleen als het noodzakelijk is. Op deze manier worden al veel uitstapjes geëlimineerd. Maar goed, als je een auto hebt kun je toch wel ergens heen. Het is alleen zo dat je onderweg niet naar het toilet kan en ook kun je ergens niet iets eten of drinken. Dat eten en drinken kun je altijd meenemen maar dat toilet wordt wat lastiger. Wildplassen is verboden dus eigenlijk heb je geen andere keus dan thuis te blijven als je de regels opvolgt. Het bezoekje naar de supermarkt is voorlopig even het enige uitje, maar dan wel met een mondkapje op. We leven momenteel van persconferentie naar persconferentie. Alles wat daar gezegd wordt heeft enorme gevolgen voor de maatschappij. De sluiting van de horeca hakt er bij velen enorm in. Ook de sluiting van sportfaciliteiten zorgt ervoor dat men minder aan lichaamsbeweging doet. Maar er is meer. Nu bekend is geworden dat bij de zorg alle aandacht uit gaat naar coronapatiënten, houden andere mensen hun hart vast. Er worden veel minder doktersbezoeken afgelegd en operaties in ziekenhuizen worden uitgesteld. En dat is geen schone zaak. We leven in een maatschappij waar van alles voorhanden is, maar momenteel is het ongrijpbaar. Hoe lang het gaat duren weet niemand. We moeten geduld hebben, zoveel mogelijk thuis blijven, zo min mogelijk fysiek contact met anderen hebben, mondkapjes dragen en ervoor zorgen dat we zelf zo gezond mogelijk proberen te blijven. En dat is een schone taak.