Het is niet gek om eens kritisch te kijken naar de verpakkingsmaterialen van je voedingsmiddelen. Het begint al in de supermarkt waar overal plastic omheen zit. Een zakje gesneden soepgroenten is zo gekocht maar elk klein stukje groente is in aanraking geweest met plastic. Nu weten we te weinig van het verpakkingsmateriaal af. Waar komt het vandaan? Hoe gaat het productieproces? Is het plastic schoon? Wat voor stoffen zitten er in het plastic? De meeste mensen letten wel op het zichtbaar vuil zoals een restant aarde wat nog op een stronk verse prei zit maar dat is makkelijk af te spoelen.
Hoe neem je je lunch mee naar het werk? In een plastic zakje of in een plastic broodtrommel wat je telkens weer afwast? Je bepaalt zelf wat je in je mond stopt maar waar het eten ingezeten heeft, daar heb je natuurlijk ook invloed op. Maak je na elk gebruik je lunchbox schoon, of liggen jouw sneetjes brood op de kruimels van gisteren en eergisteren…
Je hebt zelf dus aardig wat invloed op de wijze hoe hygiënisch er met het eten wordt omgesprongen, helaas is er niet altijd zicht op. Zo kun je gekocht vlees -ook al is dit bij de slager vandaan- het beste toch nog even afspoelen voordat je het gaat bereiden. Het vlees is door vele handen gegaan en het heeft wellicht op enkele verschillende snijplanken en plekken gelegen voordat het bij jou terecht is gekomen. Fruit van de markt of van een stalletje langs de weg wordt natuurlijk ook eerst afgespoeld voor gebruik; vaak maakt dat ook bijvoorbeeld aardbeien die al een tijdje in de zon lagen weer lekker fris. Koek, cake en broodjes van de markt liggen vaak een tijdje in de open lucht en kunnen door insecten bezocht zijn, maar daar moet je maar niet teveel bij nadenken. Mensen die met voedsel omgaan zijn geïnstrueerd hoe ze dit het beste kunnen doen dus daar vertrouwen we op. We kunnen slechts onze vraagtekens zetten bij alle verpakkingsmaterialen. Als je een vuilniszak verwisselt dan ruik je vanzelf het plastic luchtje van de schone vuilniszak. Plastic ruikt, ook al is het schoon. Jaren geleden waren die bekende plastic bewaardozen helemaal in, er werden zelfs party’s gegeven om deze handige dozen aan de man te brengen. Helaas bleken de dozen niet geurloos. Als men toevallig salami op brood had gedaan dan roken de boterhammen van de volgende dag er nog naar, ook al was het bakje afgewassen. En zo werden er nog meer plastic dozen verkocht: eentje voor worst, de ander voor kaas en de volgende voor zoet beleg. Zo is het ook gegaan met de snijplanken. Er is een aparte snijplank voor vis, voor kip, voor vlees, voor groente etc. en allemaal hebben ze hun eigen kleur. In de meeste huishoudens echter wordt er 1 plank gebruikt waar zowel vlees als groente op belandt, want, is de filosofie, het belandt toch allemaal in 1 pan. Als het gekookt of gebakken wordt zijn er verder maar twee dingen belangrijk: dat het op een schoon bord terecht komt en dat het lekker is.