Respect is een woord dat te vaak gebruikt wordt. Meestal alleen in communicatie. In daadkracht is het respect soms ver te zoeken. Het begint met afspraken maken. Zodra alle afspraken helder zijn voor alle partijen en het staat zwart op wit, op papier of in de mail, dan is het duidelijk wat er van beide partijen verwacht wordt. Soms is er echter een calamiteit, zoals bij ziekte, of in een enkel geval laten machines het afweten. Dat is niet erg, zeker niet als alles daarna netjes opgelost wordt. Het wordt pas moeilijk wanneer een van de partijen zich niet aan de afspraken houdt of de boel opzettelijk vertraagt. Iedereen die productiewerk doet weet dat er tijd voor nodig is om de dingen zo goed mogelijk te maken. Dat geldt ook voor een bijvoorbeeld kunstenaars. Dat iets soms even wat meer tijd gaat kosten is niet zo heel erg, als het resultaat er maar naar is. Als je een tijdlang keihard aan het schoonmaken bent en je ziet resultaat van je harde werk, dan geeft dat voldoening. In andere beroepen krijgt men soms te maken met hele complexe zaken aan alle kanten. Als een opdrachtgever van een journalist verlangt om een stuk te schrijven over kerkgangers die de coronaregels aan hun laars lappen en met honderden tegelijk bij elkaar gaan zitten, dan moet de journalist zijn beroep kunnen uitoefenen zonder in elkaar geslagen te worden door de mensen die de coronaregels overtreden.
Respect is dan een woord dat ver te zoeken is. Helaas geldt dat voor heel veel beroepen. Politie en hulpverleners krijgen regelmatig met geweld te maken. Dat is niet alleen een gebrek aan respect, maar het belemmert ook hetgeen waarvoor ze komen, namelijk hun werk uitoefenen. Als een ambulancemedewerker zijn werk niet ongehinderd kan doen, dan kan dat levens kosten. Je kunt er niet gepassioneerd over schrijven zonder zelf eens een keer deze ervaring gehad te hebben. Iedereen heeft weleens gezien dat brandweerlieden gehinderd werden bij het uitoefenen van hun job en ga zo maar door. Het komt ook op kleine schaal voor. Zo zijn er buren die telkens naar buiten komen als ze ook maar iets van geluid horen uit de tuin naast hen. Luistervinken in een tuin is niet strafbaar, maar het is wel vervelend als je het telkens weer meemaakt. Door de pandemie zitten we thuis, werken we thuis en gaan we amper uit en als je dan ook nog op moet letten wat je precies op je balkonnetje of in de tuin zegt dan haalt dat het kleine beetje vrijheidsgevoel wat je buiten kunt ervaren weg.
Gelukkig zijn er ook nog genoeg mensen die elkaar wel met respect behandelen en helpen waar ze kunnen. Of zomaar eens een bloemetje langsbrengen. Het is ook fijn dat we nu in de zomertijd zijn en dat de dagen langer worden ten opzichte van de nachten, zodat we ons tegoed kunnen doen aan het broodnodige zonlicht. En dat is een welkom gevoel.