Het is soms niet makkelijk om op elk moment milieuvriendelijk bezig te zijn. Mensen willen nu eenmaal van alles, en vooral ergens naar toe. Het is lastig om precies te weten wat de meest milieuvriendelijke manier is om jezelf te verplaatsen. Misschien wel per touringcar omdat er meerdere mensen tegelijk vervoerd mee kunnen worden. Dan dien je allemaal wel op hetzelfde moment ergens naar toe te willen gaan. Als je werkt in de plaats waar je woont dan scheelt dat al heel wat heen en weer rijden. Carpoolen en thuiswerken is een optie. Kortom, er zijn allerlei mogelijkheden waarbij je het milieu voorop kunt stellen. Laatst besloot ik om eens een tochtje met een touringcar te maken. Het was een georganiseerde trip naar Sea Life te Scheveningen en de bus was volgeboekt. Je weet dan dat die bus toch wel rijdt, ongeacht of je er nu in zit of niet. Aangezien het een dagtocht was, namen vele mensen broodjes en drinken mee. Je kunt de tijd die je doorbrengt in de bus beter maar zo aangenaam mogelijk besteden. Wat echter tegenviel was de hoeveelheid afval in de bus. Je wil niet weten wat een groep mensen aan vuilnis produceert. Maar wat het meest opviel was de hoeveelheid plastic. De buschauffeur had plastic zakjes uitgereikt om daar alle afval in te doen, maar die zakjes werden grotendeels genegeerd. Het doel van een plastic zakje is om alle vuil in te verzamelen en het dan weg te gooien, maar als mensen dat stuk voor stuk zelf gaan doen, en er zo’n vijftig tot negentig personen in een touringcar zitten, dan heb je op één dag al een aardige plasticberg. En dat niet alleen. Mensen nemen brood mee in een plastic zakje en gooien dat vervolgens weg in… een plastic zakje. Je vraagt je af waar we nu eigenlijk mee bezig zijn. Dit was nog allemaal vóór het bezoek aan Sea Life. Het terras van Sea Life werd goed schoon gehouden. Op het strand van Scheveningen lag zo hier en daar afval, ook al zijn er genoeg afvalemmers aanwezig. Waar mensen zijn wordt behoorlijk wat afval geproduceerd, dat is duidelijk. En afval gooi je het liefst weg op een plek die niet zichtbaar is. Er zijn maar weinig mensen die het fijn vinden om naar een berg afval te kijken. Helaas is de zee inmiddels een grote vergaarbak geworden. Niet alleen mensen dumpen er hun afval, helaas maken ook steeds meer bedrijven zich er schuldig aan en dan gaat het niet om een plastic boterhamzakje. Chemisch afval, olie, afvalwater en allerlei andere stoffen waar bedrijven vanaf willen worden helaas onder water gedumpt. Wie kan zich nog de lekkende kerncentrale in Fukushima herinneren in 2011? Er werden meer dan 100.000 mensen geëvacueerd om hen te beschermen tegen radioactieve straling. Er werd radioactief water in zee geloosd. Daarna werd er een dikke laag beton op de zeebodem aangebracht over een oppervlakte van zo’n zeven hectare zodat het beton de verspreiding van vervuild zand en slib tegen zou kunnen gaan voor tenminste de komende vijftig jaar. Het vervelende is dat er diverse partijen bij de afhandeling betrokken zijn zodat het lastig is om met een vingertje te wijzen. Hoe wordt de radioactieve neerslag in de regio schoongemaakt? Is het te voorkomen dat zo’n grote ramp niet nog eens zal gebeuren? Hoe staat het met de radioactiviteit van het grondwater? En de voedselketen? Zowel de mensen die in de landbouw als de visserij werken zijn afhankelijk van hun product. Kunnen we nog wel veilig sushi eten… Voorlopig kunnen we nog in zee duiken en het mooie leven in de zee veilig vanaf de kant bekijken op plekken als Sea Life en de onderwaterwereld op diverse andere plekken. Laten we ervoor waken dat dat niet verdwijnt.